Izložba “Svetlana Kana Radević – poslijeratna arhitektura između centra i periferije” otvorena je u decembru u Modernoj galeriji Podgorice, a prethodno je bila na Bijenalu u Veneciji.
Od nekadašnjeg Titograda kao jugoslovenske periferije, do njujorškog Muzeja moderne umjetnosti – arhitektkinja Svetlana Kana Radević gazila je elegentno, na štiklama, rušeći prepreke konzervativne sredine i stereotipe u profesiji u kojoj su dominirali muškarci, ostavivši za sobom djela koja danas krase gradove širom Balkana.
“Uvijek sam željela da gradim, čak i moje dečije igrarije bile su u izvjesnom smislu arhitektonske.
“Voljela sam da pravim kuće od kartonskih kutija, isjecanjem dobijala sam prozore i vrata sa škurama i taj trenutak otvaranja tih škura, to je zapravo prodor u jedan novonastali, noformirani prostor”, ispričala je arhitektinja Svetlana Kana Radević u emisiji podgoričke televizije “Život jedini čoveka” iz 1980.
Taj prostor za nju je djelovao tajanstveno i provokativno.
Iako se smatra jednom od najznačajnijih i najnagrađivanijih crnogorskih arhitekata u 20. vijeku, ovo je jedan od njenih rijetkih intervjua.
