Predstava je koprodukcija Narodne biblioteke Budve i izvršne produkcije beogradskog BEOART-a, a idejni tvorac projekta je Marko Kentera. U ovom pozorišnom komadu lik Mitropolita crnogorsko-primorskog Mitrofana Bana tumači glumac Nebojša Milovanović, dok je u ulozi slikara Uroša Predića nastupio Bojan Žirović. Autorka teksta je Ana Đorđević, režiju potpisuje Jana Maričić, a za kostimografiju bila je zadužena Adrijana Pajić.
Neposredno pred izvođenje predstave, u uvodnoj riječi Mitropolit crnogorsko-primorski g. Joanikije istakao je da je Mitrofan Ban (1841-1920) čovjek veoma bogate biografije, da je dugo poživio i da je postao poglavar naše Mitropolije u doba državnog romantizma Crne Gore, u vrijeme kada je Crna Gora, nakon Berlinskog kongresa, priznata od strane velikih sila.
„Tadašnja Crna Gora je sebe doživljavala, pa i definisala kao srpsku državu i opšte osjećanje kod našeg naroda je tada bilo da je Crna Gora obnovljeni dio srpskog carstva i kraljevstva. U takvom kontekstu, Mitropolit Mitrofan Ban, porijekom Grbljanin, solidnog obrazovanja za to vrijeme, noseći nasljeđe velikih Petrovića, a i Nemanjića, prosto je razrađivao tu obnovljenu ideju srpske slobode i srpske državnosti. Crkva, kao i sve ostalo, je u dobroj mjeri tada bila potčinjena državi, međutim Mitrofan Ban je uložio sve da se sačuva dostojanstvo Crkve. Bio je čovjek snažnog karaktera, prekaljen kao morački iguman, prethodno je bio starješina manastira Podlastve, a poznato je da je u Morači bio jedna od glavnih ličnosti u okršajima sa Turcima 1877. godine. Kada je Morača bila napadnuta od turske sile, on je zajedno sa junacima Morače, Rovaca i Vasojevića učestvovao u odbrani te nemanjićke svetinje. Dakle, bio je čovjek koji je po svemu zasluživao, i kao monah i kao duhovnik, i kao nacionalni radnik, da bude izabran za mitropolita.
U to vrijeme Mitropolija je sebe doživljavala kao nasljednicu Pećke patrijaršije. Nije to baš lako objasniti, ali pokušaću ukratko. 1766. godine od strane turske sile, ali i uz pomoć Carigradske patrijaršije, ukinuta je Pećka patrijaršija. Tu odluku nije priznala Mitropolija crnogorsko-primorska. Ostali krajevi, neko milom neko silom, svi su morali da priznaju, i ispod Save i Dunava na sve episkopske katedre postavljeni su Grci arhijereji. Mitropoliti crnogorski, tada, a i poslije, vezali su se za Rusiju i na takav način produžili kontinuitet Pećke patrijaršije. Prilikom krunisanja kralja Nikole 1910, u programskom tekstu koji je pisao predsjednik Vlade Lazar Tomanović, ima nekoliko riječi o Mitropoliji kao nasljednici Pećke patrijaršije, u tom smislu što je produžila njen kontinuitet. Naravno da u vremenu nacionalnog buđenja, u vrijeme jačanja države i zbližavanja našeg naroda, u cijelom srpskom narodu tinjala je ideja da se cijelo srpstvo oslobodi i ujedini“, govorio je Mitropolit Joanikije.
