Među navijačima se ova priča prenosi sa koljena na koljeno…

Kažu da svaki klub kroz istoriju ima neku utakmicu za koju su uvjereni da su nepošteno izgubili i da to nisu čista posla. Uvijek se radi o nekoj nepravdi, teoriji zavjere, stvarima koje su ostale obavijene velom tajne.

U Liverpulu, to vezuju za meč sa Interom o kome se manje zna. Bil Šenkli je uvijek tvrdio da je Redsima tada oteta titula, ali jasno da svako ima svoju verziju događaja.

Liverpul je pred to polufinale 1965. uspio da se domogne prvog trofeja u kupu, u nevjerovatnom meču u kome su sva tri gola postignuta u produžetku dobili su Lids, Sent Džon je u 117. minutu presudio Jorkšircima Dona Rivija koji će u narednih desetak godina izrasti u vjerovatno najbolji engleski tim tog vremena uz Mančester Junajted.

I dok su igrači paradirali sa toliko željenim trofejem, publika se zagrijevala, Inter je sačekao pravi pakao na “Enfildu”. “Grande Inter” je svakako bio jedan od najvećih timova Evrope u prvoj polovini šezdesetih branili su pehar u KEŠ osvojen protiv Reala prethodne sezone. Inter je lako dobio rumunskog prvaka, eliminisao i Rendžerse prije duela sa Liverpulom. Kada su Redsi posle tri remija protiv njemačkog Kelna imali novčić na svojoj strani i tako pukom srećom otišli u polufinale, ništa nije moglo da ih razuvjeri da je to njihova godina u Evropi.

Liverpul je tog popodneva rastavio na djelove Ererin čuveni “katanac”. Iako je Macola izjednačio posle desetak minuta, Kalahan i neizbježni Jan Sent Džon su savladali Sartija i donijeli ubjedljivih 3:1 Liverpulu. U to vrijeme, vjerovalo se da protiv čvrste Šanklijeve ekipe Inter teško može do ubjedljive pobjede i finala.

Ali, Englezi nisu dorasli italijanskim igricama. Krenula je kampanja u medijima, odmah je stvorena slika o Englezima kao divljacima, čak je ubačena priča u engleske medije o optužbama da se Redsi dopinguju, na aerodromu u Italiji ih je dočekala bijesna gomila, karabinjeri koji su mirno posmatrali napade i pljuvanje.

Čak su italijanski mediji objavili koje pilule Šenkli daje igračima iz navodno “provjerenih izvota”. Sve je jasno bila novinarska “patka”, a Šenkli je lakonski konstatovao da ga briga šta Italijani misle i rade i da je njegov tim došao da igra fudbal.

San Siro je bio krcat, 76 601 gledalac, kasni termin, uplašeni Englezi, mada su primili dva gola za minut i bilo je mnogo kontroverzi. Korso je dao gol, iako su Englezi tvrdili da je španski sudija pokazao prvo da je u pitanju indirektan udarac, a vezista Inter pogodio direktno. Ali, 60 sekundi kasnije stvari su postale još gore. Peiro je dao gol, pošto je faulirao gostujućeg golmana Tomija Lorensa i onda ubacio loptu u praznu mrežu.

“Sudija je jasno vidio da je Peiro šutnuo Lorensa i tako mu izbio loptu”, rekao je Šenkli posle utakmice.

To je poslednja sezona u kojoj nije bilo pravila o golu u gostima, da je ostalo 2:0 bio bi igran baraž za finale. Umjesto toga je pokojni Đačinto Faketi pogodio posle sat za 3:0. Ni to nije bio kraj, kada je Sent Džon dao gol, radost fudbalera Liverpula je bila kratkog daha, sudije su ga poništile zbog ofsajda. Ostalo je 3:0, pa je uz dosta sumnje i optužbi od strane pobijeđenih Inter otišao u finale, tukao Benfiku i odbranio titulu.

Kasnije je tadašnji sekretar Intera, Italo Alodi optuživan za namještanje mečeva, recimo prešao je u Juventus koji je uz dosta kontroverzi izbacio Derbi u polufinalu KEŠ 1973. Prema pričama engleskih novinara ključ je bio mađarski “fikser” Dežo Zolti koji je sarađivao sa Alodijem.

Tih godina nekoliko Interovih mečeva je bilo pod sumnjom, recimo 1964. su izbacili Dortmund kome je isključen igrač, dok je Inter ostao kompletan iako je Burgnič udario rivala nogom u stomak bez lopte. Revanš je sudio Jugosloven Branko Tešanić koji je tih godina često bio prozivan zbog nekih čudnih odluka.

U svakom slučaju Inter je izbacio njemce i onda slavio protiv Reala.

Ali, 1966. mađarski sudija Đerđ Vadaš je tvrdio da je odbio mito Italijana u revanšu protiv Reala. Madriđani su dobili 1:0 na “Bernabeu”, u revanšu  je bilo 1:1, Inter nije imao pomoć sudije, pa su Los Blankosi otišli u Brisel, savladali Partizan za svoju šestu krunu.

Dugo niz godina posle ovog meča u Liverpulu su gorko govorili da je jedino nedostajalo da Italijani sudiju Ortiza de Mendibila ponesu na ramenima posle meča. Ovaj Španac je umro prije sedam godina, u 89. i uvijek je govorio da nije uradio ništa loše, odnosno, da i ako je bilo grešaka, one nisu bile namjerne.

Na osvetu Englezi su čekali 42 godine, ali ona na kraju nije bila dovoljna za pehar, izgubili su u Atini od Milana. Ali, u osmini finala, Benitezov Liverpul koji je igrao promenjivo u grupi zauzeo je drugo mjesto i u top 16 fazi naišao na Manćinijev Inter koji je lako osvojio slabu grupu sa Fenerom, PSV Ajndhovenom i CSKA.

Italijani su vjerovali u taj tim, ali jednostavno nisu dorasli Liverpulu, iako su u post kalćopoli godinama bili nadmoćni u Seriji A. Kajt i Džerard su u poslednjih pet minuta meča na “Enfildu” savladali Žulija Cezara, a Inter je sat vremena igrao bez isključenog Materacija. U revanšu ponovo pobjeda za Beniteza koji će tri godine kasnije preuzeti Inter, Tores je postavio konačnih 1:0.

Upravo taj dvomeč je uvjerio Moratija da sa Manćinijem na klupi neće napraviti ništa u Ligi šampiona i kasnije se saznalo on je već početkom aprila, par nedelja nakon eliminacije počeo pregovore sa Murinjom.

Osim ta četiri meča, Liverpul i Inter nikada nisu igrali u Evropi, Italijani u ovu osminu finala ulaze kao šampioni, kao tim koji je prekinuo dominaciju Juventusa i sasvim je sigurno da će željeti da naprave iznenađenje protiv u ovom vijeku mnogo uspješnijih “Crvenih”.