Intezitet odnosa između Rusije i Zapada, prije svega Sjedinjenih Država, dostigao je tačku u kojoj se, bez obzira na to da li će doći do direktnog vojnog sukoba, povlače crvene linije, ne samo u geografskom prostoru, već i u civilizacijskoj i ideološkoj sferi, navodi Aleksandar Dugin, ruski politički filozof, sociolog i geopolitičar, začetnik ideje novog evroazijstva.

Jasno je da se već stvorio suštinski i nepovratan jaz između Rusije i Zapada. Od sekundarnog značaja je ko će prvi pucati i da li će pucati, i kako će se događaji odvijati, pred onim što se već dogodilo, i čega još uvek nije svjesna nijedna strana, a posebno ruska.

Ruski mentalitet ne može da podnese oštre lomove; mislimo da će uvijek sve biti kako je sada. Čak i kada je zemlja u ratu ili prolazi kroz kolosalne promjene, Rusi žive u unutrašnjem osjećaju mira i stabilnosti. Nosioci smo harmonične i stabilne psihologije, koju je teško prevesti u vanredno stanje. Upravo o tome govori i izreka „Rusi dugo sedlaju konja, ali brzo jašu“. Toliko dugo uprežemo da smo onda jednostavno primorani da vozimo ekstremnim – hipersoničnim – brzinama da bismo sustigli događaje. U vojnoj sferi i na nivou diplomatije, izgleda da smo spremni, ali u sferi ideologije i pogleda na svijet nastavlja se naš dogmatski san: „ništa se ne dešava i neće se desiti“. Ovdje i dalje vlada raspoloženje 90-ih, uprkos 20 godina patriotskih reformi.

Liberalno-zapadna paradigma i dalje ostaje dominantna u obrazovanju, humanističkim naukama, kulturi i svjetonazoru uopšte. Konzervativne ispravke su površne i kozmetičke.

U međuvremenu, Rusija nepovratno raskida sa Zapadom. Bilo svojom voljom ili protiv nje, mi se brzo odvajamo od zapadnog svijeta, njegovih pravila, njegovih standarda, njegovih propisa i protokola. To se ne dešava na osnovu uravnoteženog i suverenog poređenja ruskog identiteta sa modernim liberalno-globalističkim. Bili smo jednostavno prinuđeni da krenemo u tom pravcu, ne čuvajući nikakvo mjesto u globalnom svijetu – barem neko koje bismo smatrali prihvatljivim za sebe.

Približavanje Moskve i Zapada krajem 80-ih i 90-ih godina 20. vijeka Zapad je doživio kao poraz i počeo da nas tretira kao poražene, ali opasne. Otuda i širenje NATO-a na istok i kršenje bilo kakvih obaveza datih Moskvi kao odgovor na njenu kapitulaciju. Tako se Zapad vrlo često – ako ne i uvijek – nosi sa poraženim protivnicima.

Ali pod Putinom, Rusija je postala jača i počela da se ponaša suvereno. I opet, Zapad nije izveo nikakve zaključke i nastavio je, i nastavlja, da tretira Rusiju kao „ludu regionalnu silu koja se izmakla kontroli“, kojoj treba „dati lekciju i postaviti na njeno mjesto“.

Putin je bio spreman da bude prijatelj sa Zapadom i prihvati njegova pravila igre ako ih obije strane poštuju. Ali za Zapad to nije prihvatljivo i oni ne propuštaju priliku da podsjete da su sve demokratije jednake, samo su neke „jednakije od drugih“. Putinu ne odgovara takva globalističko-liberalna „životinjska farma“, i postepeno, sada smo spremni za brzu vožnju.

Za ruske vlasti to je neophodna mjera. Ali, zapravo, u tome se osjeća dublja realnost –civilizacijska karakteristika Rusije, naš identitet i temeljni zakoni geopolitike. U našoj istoriji Zapad je uvek bio Drugi. I koliko god da smo se ponekad približavali, sve se završavalo sukobima i ratovima. Neophodno je održavati distancu između sebe i Drugog. Ako je prekratko, klatno će se zanjihati u drugu stranu. Upravo to se sada dešava.

Iako nevoljno, Moskva postaje opozicija Zapadu. Ono što poričemo je razumljivo – to su liberalizam, globalizam, posthumanizam, rodna politika, hegemonija, politika dvostrukih standarda, kultura poništavanja i postmoderna kultura. Ali šta je ono što možemo da smatramo našim?

U ovoj tački sve one istorijske ideologije koje su u prethodnim fazama pojačavale razliku u sudbinama Rusije i Evrope (Zapada) dobijaju posebnu važnost. Upravo one treba da postanu plodno tlo za novu formulaciju ruske ideje. To su pogled na Rusiju kao uporište pravoslavnog hrišćanskog svijeta, doktrina o sudbonosnom ekumenskom značaju ruske monarhije, slovenofilske ideje, evroazijska teorija o Rusiji kao izvornoj civilizaciji, radikalno različitoj od Zapada, pogledi ruskih populista na agrarnu suštinu ruskog društva i odbacivanje industrijskog puta razvoja, sovjetska ideologija, suprotstavljena zapadnom i svjetskom kapitalizmu.

Potrebno je razviti  sintetički pristup koji podjednako odbacuje pretenzije Zapada na univerzalnost i optimalnost njegovih „vrijednosti” u formiranju ruske slike budućnosti.  Očigledno, Kremlj o tome ozbiljno ne razmišlja. Na dnevnom redu su vojno-diplomatska pitanja. Ovo se može razumjeti. Moć slijedi ono što vidi kao „objektivni tok stvari“. Ona nema vremena za Logos i nema vremena za smisao istorije.

Ali za one koji duboko razumiju rusku misiju, ono što sada dolazi odavno je očigledno – Ako ne uvijek, sukob sa Zapadom se smatrao nečim neizbježnim čak i kada je ogromna većina vjerovala u perestrojku, reforme ili resetovanje. I ako danas ovu staru (za nas) i suštinski vječnu istinu mogu ignorisati samo slaboumni ili direktni agenti uticaja, onda o Ideji ne razmišljaju ni oni koji su danas na čelu realne politike. Nema prave politike bez idealnih smjernica, bez Ideja, bez ideologije. Ne možete to da razumijete, ali ne možete da promijenite. Stoga će vlasti – u vrlo bliskoj budućnosti – kada konačno dođe trenutak „brzog jahanja“ – morati da se suoče sa neskladom koji postoji u našem društvu između apatičnog i pospanog stanja duha i ozbiljnosti i razmjera civilizacijskog sukoba. Buđenje Rusa je neizbežno. Ulazimo u eru ruskog Logosa.

izvor.borba.me