Za umjetnika smatram onoga koji neprekidno traga za novim postignućima, koji teži da bude bolji nego što je bio, da uživa u svom posvećenom radu. Onda je čovjek srećan. Inače, volim da čujem izvođača koji ima školu, koji ima iskren odnos prema muzici, kompozitoru, djelu i instrumentu

Izuzetne interpretacije pijanistkinje dr Biljane Gorunović podgorička publika je imala priliku da čuje nedavno na sceni KIC “Budo Tomović”, u okviru Festivala savremene klavirske muzike “Forte piano”.

Redovna profesorka na Odsjeku za klavir Akademije umetnosti u Novom Sadu predstavila se izvodeći djela Miloja Milojevića (1884-1946), čuvenog srpskog kompozitora s početka 20. vijeka. Bilo je edukativno i dirljivo slušati o načinu na koji je sarađivala sa Milojevićevim nasljednicima dok je radila na njegovom opusu.

– Veoma me obradovalo da u Crnoj Gori postoji festival koji njeguje tradicionalne kulturne vrijednosti. Želim ovom prilikom da iskažem divljenje i zahvalnost Miri i Maji Popović na entuzijazmu, istrajnosti i njihovoj vjeri. Izuzetno sam počastvovana što sam bila gost ovogodišnjeg festivala “Forte piano”. Ujedno je to bio moj prvi boravak u Podgorici – kaže dr Biljana Gorunović za “Dan”.

• Zašto je bitno, i to ne samo za pijaniste, izvoditi djela autora muzike 20. i 21. vijeka?

– Mi smo već pune dvije decenije u 21. vijeku i zbog toga gledamo na 20. vijek kao na klasiku. Smatram da je za muzičara, ne samo za pijanistu, važno da izvodi djela savremenih kompozitora iz više razloga. Stvaralaštvo kompozitora zavisi od dobre volje izvođača. Takođe, javnim izvođenjem može se pratiti globalni muzički razvoj, tendencije i uticaji. Najzad, izvođač proširuje svoj muzički horizont i obogaćuje svoj repertoar novim djelima.

• Šta bi trebalo učiniti da bi se djela autora i autorki 20. i 21. vijeka češće izvodila i da bi dobila ravnopravan tretman s djelima njihovih prethodnika?

– Iz istorije je poznato da su savremeni kompozitori bili, ili u milosti ili u većini slučajeva, u nemilosti izvođača. Potpuno priznanje i prihvatanje je slijedilo posthumno. Tako je i u našem vremenu. Potrebna je vremenska distanca za razumijevanje takvog muzičkog štiva.

Potrebno je da svi ohrabrimo i podržimo postojanje npr. ovakvog tipa festivala. Moguće je sprovesti neku vrstu edukacije publike kroz susret sa kompozitorom, saznati o njegovom unutrašnjem doživljaju tokom nastajanja djela itd. Izvođači bi takođe imali određene benefite (kontinuitet u kulturnom nasljeđu na našim prostorima, učešće na manifestacijama i takmičenjima savremene muzike, snimanja…)

• Kao pedagog, na čemu insistirate, što savjetujete Vašim studentima klavira?

– Uloga pedagoga je višeslojna. To nije samo vaspitanje pijanističkih navika, razvijanje majstorstva i tumačenje muzičkog štiva. Važno mi je da se studenti formiraju kao čestiti i vredni ljudi, posvećeni onome što rade, da daju svoje srce u svemu. Važno mi je da razvijaju etičku i estetsku stranu života, da ne budu zavidni i sujetni, da vjeruju u sebe. Ohrabrujem ih da putuju i usavršavaju se, uočavaju Ljepotu i da nikada ne zaborave odakle su potekli, da cijene i poštuju svoj trud.

• Šta je po Vama presudno da bi se za jednog izvođača, naročito iz Vašeg pijanističkog ugla, reklo da je zreo, da je virtuoz, maestro? Šta čini vrsnog pijanistu?

– Čuveni ruski pijanista i profesor Moskovskog konzervatorijuma je u svojim poznim godinama rekao: “Čini mi se da počinjem nešto da razumijem”. Za umjetnika smatram onoga koji neprekidno traga za novim postignućima, koji teži da bude bolji nego što je bio, da uživa u svom posvećenom radu. Onda je čovjek srećan. Inače, volim da čujem izvođača koji ima školu, koji ima iskren odnos prema muzici, kompozitoru, djelu i instrumentu. Volim skladan odnos emocije i intelekta.